بزرگنمايي:

کرد آنلاین - وقتی تشخیص دادم كه دیگر در تیم ملی نمی توانم اهدافم را ادامه دهم استعفا دادم و به خاطر نامهربانی ها و قدر نشناسی ها و به باد دادن زحمات ١٠ سال مربیگری و از بین بردن پست بین المللیم ، به آمریكا رفتم. به گزارش ایسنا، منطقه کردستان،از هرکس و هرجای این آب و خاک پهناور سخنی در باب ورزش در خصوص تنیس روی میز به زبان آوری کسی نیست که نام کردستان را به عنوان قطب اصلی این رشته نشناسد .
شاید تنیس روی میز کردستان سال ها یدک کش قهرمانی های دنیای ورزش کردستان بود و هرجا نام تیم ملی ایران مطرح می شد همگان از بچه های کردستان سخن به زبان می آوردند .
به واسطه زحمات بزرگ مردان این رشته اقبال لطف اله نسبی، امیر عمیدی، جمیل لطف اله نسبی و فواد کاسب بود که کردستان در هر برحه ای شاهد اسطوره هایی در این میادین بود .
حال امروز اسطوره تنیس روی میز کردستان و بازیکن و سرمربی اسبق تیم ملی در خارج از کشور حضور دارد و علم و آموخته های خود را در اختیار جوانان آن دیار می گذارد و این مرد کسی نیست به جز "فواد کاسب" که چندی پیش باز به زادگاهش برگشت تا حال و هوای ورزش خود را کمی برای خود رقم بزند .
هرچند از حضور وی در کردستان بی اطلاع بودیم ولی با ارسال سوالاتی در خصوص وضعیت تنیس روی میز کردستان از طریق ایمیل همچون همیشه با آن خلق و خوی دوست داشتنی جوابگوی ما بود که خواندن آن خالی از لطف نیست .
در این مدت که به کردستان بازگشتید سطح پینگ پنگ استان را چگونه ارزیابی کردید و اگر دید مثبتی دارید برایمان تشریح کنید؟
تنیس روی میز كردستان همیشه دارای ساختار قوی بوده و از گذشته به یادگار مانده و همیشه بازیكنانی با استعداد با استیل های زیبا را مشاهده می كنید كه به دلیل محبوبیت این رشته خانواده ها مشوق اصلی آنها هستند .
نگاه من مثبت بوده و همیشه گفته ام كه تنیس روی میز كردستان می تواند حرف اول را در تمامی رده ها در ایران بزند و اگر نسبت به گذشته از لحاظ كیفیتی كمی پایین تر و در آن حد نبوده یك سری اشكالات وجود دارد كه نیاز به ارزیابی و سازماندهی در بعد فنی و پشتیبانی دارد ولی فعلا از لحاظ كمی و مشتاقان عالی است .
شما به عنوان یک مربی سطح اول در جهان، مربیان کردستانی را از لحاظ دانش چگونه ارزیابی می کنید؟
كردستان دارای چند گروه مربی است كه گروه اول دارای مدارك عالی و در سطح یك مربیگری ایران هستند از جمله آقایان "اقبال لطف الله نسبی" "امیر عمیدی"، "جمیل لطف الله نسبی"، "فرشید كوكبی"، "نادر جلوزان"، "عبداله ایوبی" و إز بین خانم ها "نسیم حیدری"، "پرستو چپری" و "خشنودی" كه دارای تجربیات فراوانی از لحاظ علمی، عملی دارند و نقش بسزایی در رشد این رشته در کردستان ایفا کرده اند .
همچنین گروهی دیگر از مربیان جوانتر و با انگیزهای بیشتر كه هنوز تجارب كمتری در سطح یك ملی مربیگری داشته و نیاز است كه مدارج خود را از لحاظ علمی تكمیل تر كنند از جمله "بهنام رحمت پناه"، "جمیل حسنی"،"أفشین پیمان"، "كیانوش پیمان"، "علی احمدی"، "فرشید كم آزار"، "بهزاد صمدی"، "فواد ظهرایی مقدم"، "خبأت كاردانی"،"سیامک شعبانی"،"علی غفاری" و "درویشی" و ... كه شاید اسم عزیزانی را هم از قلم انداخته باشم.
می توان گفت اگر تقسیم نیروها به خوبی صورت گیرد و هر مربی در جایگاه خود قرار گیرد و كار كنند پتانسیل بسیار عالی داریم كه كمتر استانی دارد .
بعضی از خانواده این رشته، پینگ پنگ را دچار چند دسته گی می دانستند آیا نظر شما هم همین است؟
در این سال ها كه من اطلاع پیدا كرده ام در تنیس روی میز كردستان اختلاف نظرها و تفكرها متفاوت بیشتر شده و این یك امر طبیعی است و به همین دلیل می توان گفت كه به چند گروه با اندیشه های متفاوت تقسیم شده و در تمامی جوامع و در بخش های دیگر اجتماعی هم وجود دارد و اگر رقابتی سالم پیدا كند برای پیشرفت هم مناسب است ولی اگر أصل را كه خدمت به جوانان با استعداد و رساندن آنها به اوج آن رشته باشد فراموش كنیم و برای خودخواهی و كینه ورزی باشد صد در صد این جوان ها هستند كه متضرر می شوند و خواهیم باخت پس نیاز است كه با احترام متقابل به تجارب گذشته و زحمت قدیمی ها در كنار استفاده از اندیشه های نوین علمی تر و انسان هایی كه واقعا در این مقطع از خود هم مایه می گذارند دست در دست هم برای رشد این رشته و تحمل انتقادها و حل مشكات كوشا باشیم ولی در مجموع خانواده تنیس روی میز كردستان همیشه دارای متانت و اخلاق خوبی بوده و همیشه حتی در صورت دو دسته گى احترام ها حفظ شده .
چه تفاوت بزرگ کلی بین تنیس روی میز کردستان و با مابقی استان ها می بینید؟
در حال حاضر آمار خوبی نسبت به جایگاه این رشته در كردستان نسبت به ایران نمی بینم البته نگاه من یك نگاه ملی و ب ه عنوان كسی كه تمامی مدارج را در بعد فنی طَی كرده ام عرض می كنم، كردستان دارای بازیكنان و جوانان خوبی إز جمله "متین لطف الله نسبی"، "متین حیدری"، "آریا أمیری" و چند نوجوان و نونهال دیگر خود می باشد ولی این كافی نیست و باید بازیكنان فیكس بیشتری در تیم های ملی داشته باشد و مقام های حال حاضر در رده بندی های كشور قابل تامل است.
البته این دلیلی بر كم كاری مربیان یا دستاندركاران هیئت شهرستان ها و استان نیست ولی نیاز به برنامه ریزی سالیانه قویتری است كه تخقق این مهم پشتیبانی سازمان ها و ارگان های دولتی و خصوصی استان و نیز همچون استان های دیگر حمایت كشور را می طلبد، تا لااقل هزینه های این زحمتكشان به خصوص مربیان و بازیكنان مقام آور را در حد و اندازه آنان رفع كنند تا با رغبت و انگیزه بالاتری به كارشان برسند و نباید فقط انتظار داشت آنها از خودشان مایه بگذارند.
در مقایسه با سایر استان ها، كردستان از لحاظ اسپانسری و كمك ها در رده های آخر است و به همین دلیل مربیان و بازیكنان ما را در استان های دیگر به خدمت می گیرند .
شنیده ها حاکی از آن داشت که فواد کاسب با توجه به ناملایمتی هایی که برای او پیش آمد ایران را ترک کرد، آیا این مهم صحت دارد؟
واقعیتش را بخواهید من دنبال ادامه تحصیل در مقطع دكترا در خارج إز كشور بودم و كارهایم را زمانی دنبال کرده كه در دانشگاه مشغول به كار بودم و قصد ماندن دائم در خارج را نداشتم و وقتی تشخیص دادم كه دیگر در تیم ملی نمی توانم اهدافم را ادامه دهم استعفا دادم و به خاطر نامهربانی ها، قدر نشناسی ها، به باد دادن زحمات ١٠ سال مربیگری و از بین بردن پست بین المللیم به آمریكا رفتم و در سال اول هم در كالج شروع به ادامه تحصیل دادم و بعد از گرفتن مدرك ملی مربیگری در کشور آمریکا در دو باشگاه خصوصی شروع به كار کردم و به كار و معلمیم در آنجا ادامه دادم و واقعا خانواده بازیكنانم بسیار محبت می كنند و محیط خوبی را برای رشد و علاقه ام فراهم كرده اند .
من می توانستم به كارم در همان زمان كه سر مربی ایران بودم با پذیرفتن پیشنهاد دبیر فدراسیونی کارم ادامه دهم، ولی با توجه به اعتقادات دوران بازیكنی و مربیگریم که هرگز حاضر نبودم برای چند صباحی ماندن، دوستانم و تنیس روی میزی را كه با هم این خانواده را ساخته بودیم از بین ببرم، چطور می توانم بِعد از ٤٠ سال خون جگر خوردن با نا اهلان آن را تقسیم کنم و شاهد ركودش باشم و به همین دلیل إز ان جدا شدم.
دوست دارید دوباره به ایران برگردید و تجربیات و علم خود را در اختیار جوانان شهرتان بگذارید؟
به راستی می توانم بگویم كه با خلوص نیت و دلسوزی چه در دوران قهرمانی و مربیگری و چه در تدریس در دانشگاه كردستان و تهران به مدت ٤٠ سال از هیچ چیزی دریغ نورزیدم و خدا را شكر می كنم كه از لحاظ فنی و اخلاقی سعی كردم نماینده خوبی برای مردم با شرف كردستان و ایران عزیزم باشم و هر چند از تمامی دانش و حقانیت ما در به ثمر نشستن اهدافم تا آخر استفاده نشد ولی خوشحالم كه دینم را در حد و اندازه های خودم به كشورم ادا كردم و اگر فرصتی پیش آید كه برگردم همین راه را به خصوص در زادگاهم ادامه خواهم داد و من هیچوقت متعلق به خودم نبوده و نیستم،
سال ها در كنار خانواده ام به دلیل مسابقات و اردوهای متعدد نبودم و اكنون فرصتی را پیدا كرده ام كه به آنها هم برسم و اگر بتوانم به خانواده ام كمك كنم كه به جایگاه اجتماعی خوبی برسند و دینم را هم به آنان نیز ادا كنم .
چه سخنی برای متولیان ورزش در استان دارید؟
همیشه خیلی از انسان ها شانس خدمت به عنوان مدیر یا رییس یك ارگان یا سازمان برای خدمت به مردم را ندارند پس اگر واقعا به آن رسیدند خود از جنس ورزش هستند بر همین اساس باید تمامی كمبودها و ناملایمتی ها در دوران ورزشی خود را به یاد بیاورند و در راستای رفع آن كوشا باشند و فراموش نكنند كه اول خدمت است بعد حفظ مقام و به خاطر چند صباحی بیشتر ماندن بچه های آن دیار را فدا نكنند.
بنا بر این در وهله اول تشویق و فراهم كردن بستری مناسب برای سلامتی و تشویق تمامی جامعه برای روی آوردن به ورزش و در وهله دوم فراهم كردن راهی مناسب برای قهرمانی و اگر هم غیر ورزشی بر مسند ریاست نشست بهتر است از دانش و تجربیات كسانی كه سال ها خاك ورزش را خورده اند و مقبولیت خوبی در جامعه ورزشی دارند استفاده کرده و مدیریت خود را در كنار آنان به جامعه نشان دهند و فقط به بله قربان گوها اكتفا نكنند و اعتقاد داشته باشیم كه انتقادها خوب و دلسوزانه و مودبانه میتواند حلال خیلی از مشگلها باشد .
چه سخنی برای کسانی که می خواهند پای در جای بزرگان همچون شما بگذارند، دارید؟
من هیچوقت خود را بزرگ ندیده ام چون اعتقاد دارم هیچكس به سزاواری خود شایسته بزرگی نیست و چیزهای زیادی دست به دست هم می دهد كه لیاقت بزرگی و در كنار بزرگان را پیدا كند و از نشانه های بزرگی انسان ها این است كه هرگز یادشان نمی رود از كجا رشد و چه انسان هایی به آنان كمك كرده اند و چه كاری را به ثمر رسانده اند و خوشا به حال انسانی كه در قلب مردمش رسوخ كند و جایگاه كوچكی از آن را مال خود كند كه امیدوارم من توانسته باشم آن را انجام داده باشم .
ولی از بابت فاكتورهای شخصی هر انسان، بزرگترین آنها إیمان قلبی و عشق و تلاش برای رسیدن به هدف و نبرد با ترس است كه اهمیت فراوانی در ورزش دارد .
گفتگو از فرشید اردلان خبرنگار ایسنا کردستان
/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin-top:0in; mso-para-margin-right:0in; mso-para-margin-bottom:10.0pt; mso-para-margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:Arial; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
انتهای پیام