بزرگنمايي:

از آن زمان که بشر بدون اينکه براي خود محدوديتي قائل شود به هر آنچه مي‌خواست عمل مي‌کرد و خود را پاسخگوي شخص و يا سيستمي نمي‌ديد، هزاران سال گذشته است.

انسان امروز، به خوبي درک کرده که براي بهتر زيستن، نيازمند ارتباط مطلوب و متعارفي با جهان پيراموني خويش است که اين قرابت و هم‌زيستي مسالمت‌آميز، منوط به رعايت قواعد و چهارچوب‌هايي است.

اين ضوابط در هر مرام و مسلکي متفاوت است، برخي وابسته به نژاد انسان‌ها، پاره‌اي تابع جغرافيا، عده‌اي متأثر از زبان و فرهنگ و گروهي ديگر نيز پيرو دين و مذهب است.

اسلام از آنجا که به عنوان کامل‌ترين دين و شيوه حيات شناخته مي‌شود به تمامي موضوعات زندگي بشر به دقت و با در نظر گرفتن همه جوانب، پرداخته است.

بايد و نبايدهايي که در اين دين بيان شده است و گاه برخي از آنها به اشتباه، تفسير محدوديت دارند، همگي در راستاي نيل به سعادت نهايي انسان است و اين مسئله طي قرون و اعصار مختلف و از زبان اهالي فن و حتي آنهايي که با دين ميانه‌اي نيز نداشته‌اند، مورد اذعان بوده است.

يکي از مهم‌ترين فرائضي که در اين مجموعه قرار مي‌گيرد، "امر به معروف و نهي از منکر" است که عمل صحيح به آن، جامعه‌اي سالم و عاري از آلودگي و گناه را به دنبال خواهد داشت.

به دليل برخي برداشت‌هاي نادرست که عموما ناشي از بدفهمي زواياي اين فريضه مهم و روح‌بخش اسلام است، چهره‌اي که از اين دستور خداوند در نظر عده‌اي قرار مي‌گيرد، چندان با واقعيات موجود در بطن آن هم‌خواني ندارد.

متأسفانه در جامعه امروزي ما، گروهي تصور مي‌کنند اين فريضه، مترادف با برخوردهاي قهري و سلبي در رابطه با نوع زندگي انسان است.

سرمنشأ اين سوء برداشت، مربوط به معرفي و تبليغ گاه نادرست بخش دوم اين فريضه، يعني "نهي از منکر" است، به گونه‌اي که در نظر اين عده، آمران به معروف و ناهيان از منکر، کساني هستند که تنها هدفشان برخورد با مسائل جزئي زندگي ديگران است.

شکي نيست که بعضا رفتارهايي که در جامعه صورت مي‌گيرد نيز از اين جنس است، اما نبايد اشتباه تعدادي معدود را به عنوان نيت و هدف غايي و واقعي اين فريضه که در دين ما بسيار بر آن تأکيد شده است، قلمداد کرد.

اتفاقا، برخوردهاي قهري نيز اگرچه در جاي خود لازم است، اما همواره در آخرين مرحله اجراي اين فريضه قرار دارد و بيشتر براي کساني که به عمد به دنبال بر هم زدن هنجارهاي ديني و اجتماعي يک جامعه اسلامي هستند به کار برده مي‌شود.

خوشبختانه طي سال‌هاي اخير، متوليان اين عرصه تا حدود زيادي توانسته‌اند، باور نادرست قبلي را تصحيح و ذهن اقشار مختلف جامعه کردستاني، به ويژه جوانان را آگاه سازند، هر چند که هنوز تا رسيدن به نتيجه مطلوب، راه درازي پيش ‌رو است.

تمرکز بر روي رويکرد "تذکر لساني"، راهبردي است که در خصوص قسمت دوم اين فريضه به درستي مورد نظر قرار گرفته و استمرار اين مهم به طور قطع، ثمرات چشمگيري بر جاي خواهد گذاشت.

اما از اين موضوع مهم‌تر، همان بخش نخست اين فريضه، يعني امر به معروف است. توجه به اصلاح روش‌ها و باورهاي نادرست در نهي از منکر، نبايد موجب مغفول ماندن دعوت ديگران به اعمال پسنديده شود.

امر به معروف و خوبي‌ها، علاوه بر پاداش اخروي آن، در واقع عامل بازدارنده از منکرات نيز به شمار مي‌رود و اگر به اين موضوع، آگاه باشيم، آنگاه اهميت اين بخش از فريضه احيا، بسيار پررنگ‌تر مي‌شود.

از سوي ديگر، زماني که فرد با روي گشاده و برخوردي نرم، دعوت به انجام کار خير و نيک مي‌شود به طور ناخودآگاه در برابر فعل و رفتاري که بر خلاف آن و به عبارت ديگر باطل است، موضع مي‌گيرد که همين مي‌تواند، موجب ترغيب بيشتر مردم به اجراي اين فريضه و حتي تلاش براي ترويج آن باشد.

نکته پاياني آنکه، آموزش، شناخت و درک صحيح آمران به معروف و ناهيان از منکر از اين فريضه مهم، گام اصلي در حرکت به سوي داشتن جامعه‌اي اخلاق‌مدار است.