چاپ

عصر کرد - هفته نامه ئآوات در شماره 115 خود در مطلبی با عنوان «لزوم توجه به محیط زیست در مدارس» و به قلم حشمت قربانی به ضرورت فرهنگ سازی در این زمینه پرداخته است.
در این یادداشت آمده است: در جوامع پیشرفته برنامه ریزان بر این اصل واقف هستند که فرهنگ و یا به عبارتی راه و روش زندگی جوامع انسانی در برگیرنده اقتصاد، معیشت، نحوه زیست، طرز مصرف خوراک و پوشاک، مسکن، سیاست، آداب و رسوم، نظام ازدواج و خویشاوندی، تفکرات مذهبی و متافیزیکی و همه امور انسانی و غیر انسانی است. بنابراین اهمیت ایجاد و نهادینه سازی فرهنگ در تمام زمینه های یک جامعه از الزامات تشکیل جامعه ای متمدن خواهد بود که در این حین محیط زیست و نگاهی به موجودی های منابع طبیعی از اولویت های مورد توجه برنامه ریزان خواهد بود.
با اتخاذ این ادبیات که محیط زیست شامل مجموعه ای از زیبایی هاست که می تواند از بسترهای شکل گیری جامعه ای آزاد و دمکراتیک باشد و پایداری این مهم، می تواند نقشه راهی در ایجاد روابطی منظم برای پیشبرد سطح آگاهی جامعه باشد به استقبال فعالیت مدارس خواهیم رفت.
در فصل مدارس لازم است با گذری از حالت کلاسیک و سنتی شاهد تحولی شگرف در شیوه آموزشی و محتویات درسی ایران باشیم تا دغدغه فرهنگ توجه به محیط زیست در کنار الزاماتی همچون احکام و عرفان که از بنیه های عرفی و شرعی شهروندان است عمومیت پیدا کرده و همگام با کشورهای جهانی برای تبیین مفهوم محیط زیست اقدام موثری ایجاد کنیم.
با این اقدامات نسل آتی و شهروندانی که اداره امور را بدست خواهند گرفت پذیرای امور شده تا روش نوینی برای آموزش های پایه ای بوجود آورند و این نوع ذهنیت را پیروی کرد که الفبای محیط زیست به احترام متقابل، گنجاندن فهم درخور، بالا بردن شعور و آگاهی پرداخته و با فراهم نمودن بسترهای پیشرفت و آموزش آن در نهایت خواهد توانست زمینه های ایجاد جامعه ایده آل را شکل دهد.
در سال های اخیر توجه به مسایل زیست محیطی در کشور ما از بحث های مهم رسانه ها و ادبیات توجیهی مسئولین شده در حالیکه سرزمین ما از این منظر به سوی بحران رفته که در صورت عدم توجه به بسترهای آموزشی عنوان شده در سال های آتی مشکل ما دو چندان شده و دیگر نه تنها این آموزش ها مثمر ثمر نخواهد بود بلکه از آنها به عنوان قدم های پوپولیستی یاد خواهد شد.
ضروری است که آسیب شناسی مساله از گذشته های نه چندان دور بتواند نقاط ضعف را به قوت تبدیل نموده و امیدی بر بهبودی وضعیت کنونی باشد.
می دانیم که در دهه شصت تا اوایل هفتاد که دوران نفی ارزش های محیط زیست نیز بود (مناطق حفاظت شده - هنریک مجنونیان) در دانشسراها واحدی حول محور محیط زیست ارائه می شد تا بازخوردی مثبت برای ایجاد فرهنگ در خور وضعیت کنونی بوده باشد در صورتی که در حال حاضر با تسریع انواع مشکلات (افزایش جمعیت، گرمایش جهانی، کم آبی و ...) تدوین کتب درسی در این باب در دو دهه گذشته جایگاهی در نظام آموزشی ایران نداشته تا اینکه نمود فراوانی و روزمرگی اوضاع تاسف بار محیط زیست ضرورت ایجاد مدارس طبیعت و همچنین تدوین واحد درسی انسان و محیط زیست را بالاخص در مقطع دوم دبیرستان مورد توجه قرار داد.
یکی از روش‌هایی که می ‌تواند به ایجاد تجربه مستمر کودکان با طبیعت کمک کند، مدارس طبیعت هستند.
مدرسه طبیعت رویکرد جدیدی است که از اواخر دهه 50 میلادی در جهان گسترش پیدا کرده اما تعمیم مدارس طبیعت خود به تنهایی راه برون رفت مساله نخواهد بود و نظام آموزشی ما باید به صورت پایه رسالت خویش را برای اقدامات مقتضی انجام دهد.
بدیهی است در چنین وضعیتی مطلوب ترین روش های آموزشی توام با دسترسی به دانش روز و نیز تشویق دانش آموزان به یادگیری و مطالعه می تواند در دستیابی به اهداف مدیریتی برای حفظ و حمایت از محیط زیست کمک موثری کند.
منبع: هفته نامه ئآوات