چاپ

کردانلاين- اگر رسانه‌اي بتواند نقش خود را در انعکاس بدون کم و کاست و واقعي يک اتفاق و ماجراي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و سياسي رعايت کند خود گام مهمي در ايجاد و شکل‌دهي افکار عمومي براي نقد مسائل برداشته است.

گاهي نقد با بيان تند، گاهي در پوشش طنز و گاهي هم با سکوت مطرح مي‌شود تا جامعه از مسير صحيح حرکت خود، منحرف نشود.

ما در شرايطي قرار گرفته‌ايم که بار مسئوليت رسانه‌ها و مطبوعات از هر زمان ديگري بيشتر است.
اين بخشي از سخنان دکتر روحاني رئيس جمهور کشورمان درباره اهميت رسانه‌هاست.
رئيس‌جمهور، رسانه را يکي از ارکان اصلي توسعه مي‌داند که اگر مي‌خواهيم جامعه امني داشته باشيم نبايد گوش شنوايي براي افراط و نداي تروريسم داشته باشيم.
وي در ادامه، مشي دولت اعتدال که تدبير و اميد را پشتوانه محکمي براي خود کرده، پذيرش نقد بيان مي‌کند و بارها اظهار داشته: اصحاب رسانه و دنياي فرهنگ و هنر مي‌توانند براي جامعه امنيت‌آفرين باشند، اما اگر خود اصحاب رسانه امنيت نداشته باشند و دل‌نگران امنيت خود، راه خود، شغل و قلم خود باشند چگونه مي‌توانند امنيت بيافرينند؟

قطعا خبرنگاران فراموش نخواهند کرد که رئيس دولت يازدهم، گفت: از قلم شکسته و دهان بسته کاري ساخته است؟ نشکنيم قلم‌ها را به بهانه‌هاي واهي، نبنديم دهان‌ها را با بهانه‌هاي غيراساسي، بگذاريم در اين جامعه آزادي باشد و بگذاريم آزادي مسئولانه باشد، امنيت امروز براي ما اصل است اما فکر نکنيد تنها با تفنگ امنيت ساخته و يا حفظ مي‌شود که تفنگ هم به جاي خود لازم است. اما قلم چه؟ اما بيان؟ و اما فرهنگ؟

کردستاني‌ها پس از انتخابات دوازدهم، شاهد پرداخت هزينه‌اي به بهاي شکايت دولت از امام جمعه موقت سنندج، به دليل آنچه که تخريب دولت عنوان شد، هنوز هم رنج مي برند .
اعتقاد به آزادي بيان وتحقق شعار «زنده باد مخالف من» زماني جامه عمل مي‌پوشد که همه صداها شنيده شود، به آن فکر شود و پاسخي غير از بستن دهان منتقد به آن داده شود.

"برخي از مديران وقتي انتقادي از آنان مي شود برآشفته مي‌شوند لذا انتظار مي‌رود براي تغيير اين نگاه، رسانه‌ها مديران را وادار به پاسخگويي کنند."

اين بخشي از اظهارنظر استاندار کردستان در ارتباط با رسانه‌ها و منتقدين است و سخني به جاست تا هر مديري با عمل به آن، راه را براي حرکت جامعه به سمت نقد فراهم کند، اما اخيرا شاهد شکايت استاندار، از يکي از منتقديني هستيم که شايد با قلمي تند، اما دلسوزانه به واکاوي و نقد برخي عملکردهاي آقاي زاهدي پرداخته بود.

حال اين مساله پيش مي‌آيد که آيا پذيرش و يا حتي گوش سپردن به نداي منتقد، تنها در حد حرف و شعار است و دهان ماموستا راستي‌ها و دلير بهمني‌ها، با شکايت بسته خواهد ماند؟ اگر چنين است که جاي خالي عمل به شعارها، همچنان بخشي آزاردهنده در ذهن و فکر کردستاني‌ها خواهد ماند و اگر چنين قصدي در ميان نيست، پس دلير بهمني امروز در پاي ميز محاکمه چه مي‌کند؟