چاپ

کرد آنلاین - هفته نامه آوات در شماره 84 روز دوشنبه چهارم تیر ماه خود در مطلبی با عنوان رشد بی ‌تفاوتی اجتماعی به قلم مازیار نظربیگی با اشاره به برخی از مشکلات حاد، بی توجهی به آنها را مانعی در توسعه دانسته است.
در این مطلب آمده است: هر روز به فراخور معضلات شهرنشینی در مناطق کُردنشین، با آلودگی هوا و بلعیدن میلیون ‌های تن گاز منواکسیدکربن توسط شهروندان، مرگ در یک قدمی هر جنبنده‌ای قرار دارد و معمولا راه‌ حل دم دستی، تعطیلی مدارس است.
ناگفته پیداست این راه‌حل‌ها فقط مسکنی زودگذر برای درمان این درد دیرین است و قطعا بدون بررسی همه‌ جانبه، حل موضوع ابتر خواهد ماند.
هر روز در لابه‌لای صفحه حوادث روزنامه‌ها اخباری از واژگونی اتوبوس حامل مسافران بر اثر بی ‌احتیاطی راننده یا خواب آلودگی بدون بررسی دیگر جوانب مانند کیفیت خودرو، شرایط جغرافیایی جاده و ایمنی جاده و کشته و زخمی شدن تعدادی از مردم، رشد آسیب‌های اجتماعی در نبود آموزش‌های موثر و تجویز نسخه تک‌ عاملی و در برخی مواقع پاک کردن صورت مساله و ده‌ها مشکل و آسیب دیگر، حکایت حزین از بیمار در حال احتضاری را روایت می‌ کند که در صورت عدم مداوا وضعیت او بحرانی خواهد شد.
کاهش سن فحشا، اعتیاد به مواد مخدر صنعتی، افزایش نرخ طلاق و رشد فزاینده آسیب‌های اجتماعی مانند قتل و خودکشی، مقابله با کمبود ابر چالش هزاره سوم یعنی آب، ترک تحصیل دانش‌ آموزان در مناطق محروم، عدم فهم مشترک از مشکلات فرهنگی و اجتماعی مناطق کُردنشین با توجه به موازی ‌کاری نهادهای فرهنگی، آلودگی هوا به دلیل وجود ریزگردها و بسیاری از مشکلاتی که هر روز تیتراژ پایانی سریال زندگی ما انسان‌ها را به تصویر می ‌کشد و می‌ توان با سناریوی منطقی و مناسب پایان خوبی را برای آن تصویر کرد.
توسعه پایدار، مهم‌ترین شاخص رشد و پیشرفت است و رشد مشارکت و همدلی اجتماعی یکی از مهم‌ترین ابزارهای سنجش توسعه پایدار در جهان محسوب می ‌شود اما آنچه امروزه در این باره با مرور وقایع هر روزه، به وضوح دیده می ‌شود، رشد بیماری بی‌تفاوتی اجتماعی است.
بی‌ تفاوتی در جامعه امروز ما نوعی بیماری اجتماعی است؛ همان گونه که در مقابل آن هر گونه اعتنای اجتماعی در مقیاس فردی و اجتماعی نشانه پویایی و سلامت جامعه است.
زمانی که فردی در مقابل این وقایع ناگوار احساس مسئولیت در مقابل همنوع خود نداشته باشد، تعهد چندانی هم به رشد و پیشرفت جامعه خود و اعتلای فرهنگی، اجتماعی، علمی و اقتصادی آن نخواهد داشت.
این در حالیست که احساس تعلق خاطر فرد به کلیت جامعه و تعهد به سرنوشت جمعی، عمل مهمی در حفظ انسجام ملی اعتلای همه‌ جانبه کشور است و در چنین وضعیتی تک‌ تک افراد به جامعه احساس پیوستگی خواهند داشت.
بی ‌تفاوتی اجتماعی، چنانچه در جامعه به عنوان یک مساله اساسی مورد بررسی همه‌ جانبه و با مشارکت همه بخش‌ها و دستگاه‌ها قرار نگیرد، دیری نمی‌ پاید تا پیوستگی کلیت اجزای جامعه از بین خواهد رفت و این می‌ تواند سرآغاز بحران‌های هویتی و ساختاری در جامعه باشد.
منبع: هفته نامه آوات