چاپ

کرد آنلاین - خداوند علی اعلی همه آفریده‌های خویش را دوست دارد لکن در کتاب کریم به محبتش به عده‌ای خاص تصریح فرمود است و این عده را به‌عنوان دوستان خویش مطرح می‌کند.
در کتاب دعوات راوندی آمده است: «إنَّ اللّه َ تعالی قالَ لموسی علیه السلام: هَل عَمِلْتَ لی عَملاً قَطُّ؟» خداوند به موسی (ع) فرمود: آیا کار ویژه و مخصوصی برای من انجام داده‌ای؟ «قالَ: صَلّیتُ لک و صُمْتُ و تَصَدّقْتُ و ذَکرتُ لک» عرض کرد: خداوندا برای تو نماز خوانده‌ام، روزه گرفته‌ام، صدقه و زکات داده‌ام و ذکر تو را گفته‌ام.
قالَ اللّه ُ تبارک و تعالی: «أمّا الصَّلاهُ فلَک بُرْهانٌ، و الصَّومُ جُنّهٌ، و الصَّدقَهُ ظِلٌّ، و الذِّکرُ نورٌ، فأی عَملٍ عَمِلتَ لِی» خداوند فرمود: نماز خوانده‌ای چون بنده‌ای و نماز دلیل بندگی توست و روزه هم سپر آتش است و در هنگامهٔ قیامت چون سدی نگهبان و نگهدار و حافظ از آتش است و صدقه سایبانی است که در گرمای قیامت محافظ انسان خواهد بود و زکات هم نوری است که در تاریکی قیامت روشنگر راهت خواهد بود. درواقع امر همه این کارها برای خودت سود دارد و برای منفعت خویش انجام می‌دهی. آنچه برای من انجام می‌دهی چیست؟»
قالَ موسی علیه السلام: «دُلَّنی علی العَملِ الّذی هُو لَک» موسی عرضه داشت خداوندا راهنمایی‌ام کن به آن عملی که برای توست.
خداوند فرمود: «یقالَ: یا موسی، هَل والَیتَ لِی وَلِیا؟ و هَل عَادَیتَ لِی عَدُوّا قَطُّ؟» ای موسی آیا دوستی از دوستانم را به خاطر من دوست داشته‌ای؟ یا با دشمنی از دشمنان برای من دشمنی ورزیده‌ای؟
علِمَ موسی أنّ أفْضَلَ الأعْمالِ الحُبُّ فی اللّه و البُغْضُ فی اللّه ِ (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 366)
موسی دریافت که بهترین اعمال دوست داشتن برای خدا و دشمن داشتن برای خداست.
پیامبر رحمت و مهربانی (ص) می‌فرماید: هر آن کس از شما که خدا را بیشتر دوست بدارد مردم را نیز بیشتر دوست خواهد داشت.
خداوند علی اعلی همه آفریده‌های خویش را دوست دارد لکن در کتاب کریم به محبتش به عده‌ای خاص تصریح فرمود است و این عده را به‌عنوان دوستان خویش مطرح می‌کند. در میزان الحکمه، جلد 2 ص 217 بر اساس آیات قرآن شاخص‌ترین افراد را که خداوند از آنان به‌عنوان محب خود یادکرده است معرفی شده‌اند که شامل:
محسنین: «انّ الله یحبُ المحسنین» (بقره/195) در این آیه شریفه پس از سخن درباره انفاق می‌فرماید «و أحسنوا انّ الله یحبّ المحسنین» و نیکوکار باشید که خداوند نیکوکاران را دوست دارد.
توابین: «انّ الله یحبّ التوابین» (بقره/ 222) خداوند توبه کاران را دوست دارد. توبه به معنای بازگشت از کردار ناشایست و پشیمان شدن از گناه و با زبان آمرزش خواستن و تصمیم بر ترک گناه گرفتن.
متّقین: «انّ الله یحبّ المتقین» (توبه/4) خداوند باتقوایان را دوست دارد. در قرآن کریم و فرهنگ دینی ما تقوا فضیلتی بزرگ و با ارزش است و انسان با تقوا در نزد خداوند بسیار عزیز و گرامی است.
صابران: «والله یحبّ الصابرین» (آل‌عمران/ 146) خداوند صابران را دوست دارد و آنان بدون حساب وارد بهشت می‌شوند.
متوکلین: «... فأذا عزمت فتوکّل علی الله انّ الله یحبّ المتوکلین» (آل‌عمران/159) در این آیه شریفه خداوند رحمت واسعه
مقسطین: «ان الله یحب المقسطین» (مائده/42، حجرات/9، ممتحنه/8) خداوند عدالت پیشگان را دوست دارد.
متقین: «ان الله یحب المتقّین» (آل عمران/79، توبه/4-7) خداوند باتقوایان را دوست دارد. گرامی‌ترین شما در پیشگاه خداوند باتقواترین شماست. (حجرات/2)
مطهرین: «انّ الله یحب المطهّرین» (توبه/108) خداوند پاکدامنان را دوست دارد.
مجاهدان فی سبیل الله: «انّ الله یحبّ الدین یقاتلون فی سبیله صفاً کأنهم بنیان مرصوص» (صف/64) خداوند دوست دارد آنانی را که پیکار می‌کنند در راه خداوند در صف‌هایی محکم و استوار.
خداوند رحمان و رحیم در کتاب کریمش این عده را به عنوان دوستان خویش مطرح می‌کند.
در روایات شریف نیز عده‌ای به عنوان دوستان خداوند مطرح شده‌اند. به عنوان نمونه تنها به یک حدیث بسنده می‌کنیم: رسول خدا (ص) می‌فرماید: سه عده‌اند که خداوند علی اعلی آنها را دوست دارد: 1- کسی که در شب به پا خیزد و آیات الهی را تلاوت کند 2- کسی که صدقه دهد مخفیانه به گونه‌ای که دست چپش از دست راستش با خبر نباشد 3- کسی که در میان نبرد با دشمنان رو به رو گردد و همه همرزمانش بگریزند و او به تنهایی مقاومت کند. (میزان الحکمه، جلد 2، صفحه 217)
و درنهایت امام صادق (ع) می‌فرماید: خداوند عزوجّل فرموده است: آفریده‌های من «چونان» خانواده من‌اند و «روزی‌خوار من» و آن کس که به آن‌ها مهربان‌تر باشد و در برآوردن نیازشان بیشتر تلاش کند، در پیشگاه من محبوب‌تر است. (بحار، جلد 74: صفحه 336)