بزرگنمايي:

عصر کرد - آن سالی که زلزله بم اتفاق افتاد، تا زمانی که نخستین عکس‌ها از این واقعه تلخ در رسانه‌ها منتشر نشد، کسی عمق فاجعه را درک نمی‌کرد. درواقع پس از انتشار نخستین عکس‌ها بود که سیل کمک‌های جهانی به ایران سرازیر شد و رسانه‌های مختلف خبری در دنیا به تلفات این رخداد بزرگ توجه کردند و واکنش نشان دادند .   وقتی که جنگ جهانی دوم به راه افتاد همه از کشت و کشتار آگاه نبودند تا اینکه عکاسان با حضور در جنگ این فاجعه بزرگ را برای جهانیان نمایان کردند و به گفته پژوهشگران جنگ، این عکاسان خبری بودند که روال جنگ را تغییر دادند.
از آن زمان تا به حال دنیایی عکاسی خبری به یک اولویت در رسانه تبدیل شد و این مسئله به جایی رسید که نشریات مطرح جهان تیتر اصلی خود را همراه با عکس به جامعه روانه می کردند تا تاثیر پذیری آن دو چندان باشد.
عکاسی هنر است و عکاس از دریچه دوربین خود قسمت هایی از آنچه واقعی است را انتخاب می کند تا تفاوت نگاه خاص خود با نگاه معمولی عام مردم را نشان دهد . بخش هایی را ثبت می کند که یا ندیده ایم یا اگر دیده ایم متوجه اهمیتش نشده ایم. عکاسی سند لحظه هایی است که در آن زندگی کرده ایم .
اگر یک نگاه به روزنامه‌های قرن گذشته بیاندازیم متوجه می‌شویم که در صفحه‌ی اول از یک عکس نیم صفحه یا حداقل یک چهارم صفحه اثری نبود، با شروع قرن بیستم و پیدایش گراورسازی از روی عکس صفحه اول روزنامه‌ها تغییر شکل داد و کمتر روزنامه‌ای چاپ می‌شود که یک عکس نیم صفحه درباره‌ی اتفاقات داغ روز نداشته باشد در صورتی که نوشته و مطالب درباره‌ی آن حادثه بیشتر از چند خط نیست. مردم معمولی و خوانندگان روزنامه، اول عکس را تماشا می‌کنند و بعد شرح زیر آن را می‌خوانند و اگر کنجکاوی آنها ارضاء شده باشد احتمالاً حوصله خواندن تمام مقاله را نخواهند داشت .
عکس خبری قوی در دنیایی رسانه و اللخصوص فضای مجازی هیچگاه متکی به متن نبوده و خود آن می تواند گویایی هزاران صفحه کتاب باشد و این مسئله مهم باعث شده است که از عکس به عنوان سند غیر قابل انکار نام ببرند.
عکاسان خبری در تمام لحظات زندگیشان دوربین به دست گرفته و هرگاه منتظر زمانی هستند که موضوعی را در جامعه به ثبت برسانند تا بتوانند مشکلات، غم و خوشحالی را به همه نشان بدهند، عکس سند تاریخی است که هیچگاه فراموش نمی شود و در زباله ها قرار نمی گیرد.
قدرت عکس آنقدر زیاد است که مسئولین نیز از آن واهمه دارند و بر این باور هستند که عکاسان خبری زاویه های پنهان یک جامعه را نمایان می کنند، آری عکاسان خبری ریز بین ترین قشر از دنیایی رسانه هستند ولی این ریز بینی هیچگاه بر مسئله تخریب نبوده ،بلکه کمک زیادی به اصلاح می کند.
شاید در چندین سالی که در این وادی سخت مشغول به فعالیت شدم خاطرات تلخ و شیرین زیادی در آن به وجود آمد، ولی آنچیزی که ناراحت کننده و نگران کننده تر است عدم آشنایی اصحاب رسانه به این مقوله است.
متاسفانه اگر مسئولی از دنیایی " عکاسی خبری " آگاه نباشد و آنها را جز رسانه نخواند و به آنها بی توجه باشد هیچ غمی نیست و می توان آن را به مسئله عدم سواد رسانه ای او تلقی کرد، ولی چرا رسانه ها به این امر بی توجه هستند و حق کپی رایت و عدم اجازه از عکاس جهت نشر عکس در صفحه اول روزنامه را رعایت نمی کنند جای بحث است.
در استان کردستان متاسفانه همانگونه که جایگاه اصلی خبرنگاران پنهان شده است، جایگاه عکاسان هم نیز گم شده، که این حلقه گمشده در رسانه مستلزم سواد، دید و افکاری است که باید در بین جامعه به ویژه مدیران و مدیر مسئولان جراید صورت گیرد.
و اما باید همه بدانند در دنیایی که همه چیز خیلی زود فراموش می‌شود، عکس‌ها سندی هستند که با ثبت یک لحظه، راوی تاریخ می‌شوند. لحظه کوتاهی که در قاب کوچک عکاس‌ها ثبت می‌شود، آن‌قدر قدرتمند است که می‌تواند خشم، زیبایی، ظلم، امید و اندوه نهفته در دورن خود را به چشم‌هایی که نظاره‌گر آن هستند، منتقل کند .
اما اگر در رسانه ها توجه ویژه به عکاسان خبری کمرنگ و یا فراموش شده است بازهم مهم نیست، ولی اصحاب رسانه باید این مسئله را درک کنند که اگر خود عکاس نیستند ولی عکاسانه زندگی کنند.
زندگی یک عکاس خبری همیشه همدرد با جامعه است و تلاش آنها این است که لایه های پنهان زندگی که قابل پخش است را برای همه نمایان کند، عکاسان خبری قشری از جامعه هستند که هنوز جامعه به آنها اعتماد دارند.
مسئولین، خبرنگاران، مدیران مسئول نشریات و رسانه های بر خط جایگاه این قشر را دریابید و هیچگاه آنها را به یک حلقه فراموش شده تبدیل نکنید و اگر میخواهید عکسی از هنر آنها را منتشر کنید از آنها اجازه بگیرید، چون ثبت یک لحظه از نگاه دوربین نشان از سالها زحمت اوست.
یادداشت از فرشید اردلان عکاس خبری خبرگزاری ایسنا
انتهای پیام