بزرگنمايي:
تاکيدات مکرر خداوند در کتاب وحي، فرمايشات پيامبر(ص) و ائمه ي اطهار(ع) و بزرگان دين در طول تاريخ اسلام همگي بر اين نکته اذعان دارند که ساده زيستي و پرهيز از تجمل گرايي از الزامات و ضروريات براي همه و بالاخص براي مديران است. با همه ي اين اوصاف، چگونه مي توان وجود خودروهاي لوکس چندصد ميليوني ادارات دولتي را توجيه کرد؟ مگر نه اينکه مديريت در نظام اسلامي، نوکري و خادمي ملت معنا شده است. اين چگونه نوکراني هستند که بر خودروي خارجي چند صد ميليوني پلاک قرمز سوارند، در حالي که ولي نعمتان آنان در حسرت يک خودوري چند ميليوني ساخت وطنند؟
آنان پرادو، تويوتاي هامر و لندکروزر دارند و اينان در روياي داشتن پرايد و پيکان. شايد بفرمايند براي حفظ شأن مسئولان و مهمانان؛ که صدالبته اين عذري بدتر از گناه است که هيچ عقل سليم و منطق صحيح آن را نخواهد پذيرفت. مگر خون آقايان از مردم رنگين تر است يا تافته ي جدابافته هستند اين قوم.
در شرايطي که ابرقدرت هاي ظالم، تحريم هاي ظالمانه را بر کشور تحميل کرده اند و مردم صبور و شريف کشورمان را در رنج و محدوديت قرارداده اند، لازم است مسئولان نيز با عمل و رفتار و کردار خود با مردم هم آوا و هم صدا شوند تا تحمل اين شرايط بر مردم آسان تر گردد.
اين مهم محقق نخواهد شد مگر با قبول محدوديت ها و قناعت ورزي و رعايت انصاف. مردم با ديدن خودروهاي گران بهاي دولتي؛ به صداقت، قناعت و سلامت راکبان آن ها ترديد خواهند کرد. يک مسئول اداره راه، تنها وقتي درخواست مردم روستا را براي آسفالت يا مرمت راه روستايي به خوبي و از عمق جان درک خواهد کرد که با خودرويي همانند خودروي عامه ي مردم آن روستا در مسير تردد نمايد و دست اندازها را لمس و حس کند و از وجود آن ها در طول مسير به زحمت و رنج افتد؛ نه اينکه با تويوتاي لندکروز شش سيلندر ژاپني 2014 و از پشت عينک ريبن و در حالي که با گوشي سامسونگ گالکسي فايو خود بر صندلي چرمي لم زده، به سرعت از مسير عبور کرده و به برکت وجود فنرها و کمک فنرهاي گازي زير اتاق، نه خود و نه همراهان متوجه هيچ ناهمواري نگردند.
مسئولي که با خودروي آن چناني به منطقه ي فقيرنشين براي سرکشي از فقرا و ستمديدگان(ولي نعمتان خود) مي رود، درد و فقر را آن چنان که بايد، لمس نخواهد کرد. مردم فقير و مستمند نيز او را از خود دور مي بينند و جرات و جسارت ابراز و بيان مشکلات را نخواهند داشت. نگذاريم فاصله ي مردم و مسئولان به بهانه هاي واهي و عبث بيشتر شود.
کدام روايت از بزرگان نقل شده که فخرفروشي بر مردم به بهانه هاي واهي و با اتکا و تکيه بر بيت المال را مجاز شمرده است؟ کجاي توصيه هاي بزرگان، به اين نکته اشاره شده است که براي حفظ حرمت و جايگاه و شان و منزلت اداري، خودروهايي سوار شويد که عامه ي مردم در روياهاي خويش هم بدان فکر نمي کنند؟ مگر چه ماموريت، کار و رسالتي داريد که با پژو 405 و سمند و پرايد قابل انجام نيست؟
اي کاش، مسئولان ارشد دستگاه هاي دولتي به ساده زيستي و پرهيز مديران تحت امر خود از دنيا دوستي و رفاه طلبي توجه و عنايت بيشتري داشته باشند. به راحتي و با صرف يک کاغذ A5 مي توان چنين مسائلي را براي هميشه حل کرد.
براي مثال، در جهاد دانشگاهي هيچيک از مديران- حتي مسئولان ارشد کشوري اين نهاد- حق خريد خودروي بالاتر از سمند، پژوي 405 و ندرتاً پژو پارس را ندارند و مهم تر آنکه، رغبتي در بين مديران اين نهاد براي سوار شدن بر خودروهاي گران قيمت وجود ندارد.
اين موضوع در بين جهادگران سراسر کشور نهادينه شده و به يقين، حتي اگر منع قانوني و اداري نداشته باشد، رغبت و تمايلي براي خريد خودروهاي لوکس و آنچناني در بين مديران اين نهاد به وجود نخواهد آمد.
اين عدم تمايل، نه به لحاظ محدوديت هاي مالي، بلکه به خاطر اعتقاد و باوري است که ريشه در تفکرات اين قشر دانشگاهي و انقلابي دارد که معتقدند نبايد در گذر زمان، اصول را به بوته ي فراموشي سپرد و آن چنان رفتار کرد که از خط و صراط اصلي منحرف گشت. نبايد فراموش کنيم که براي همدردي و همراهي با عامه ي مردم، لاجرم بايد از جنس آن ها بود، مانند آنان زندگي کرد و سوار بر خودروهايي شد که ايشان سوار مي شوند. اگر آقايان اين چنين باوري دارند، پس اين همه خودروهاي لوکس با تزيينات و الحاقات گران قيمت زير پايشان چه معنايي دارد؟
خودروهايي که بر روي درب يا بدنه شان عبارت زيبا و کم رنگ " استفاده ي اختصاصي ممنوع" به زحمت قابل مشاهده است، بعضاً و گاه و بي گاه، در ايام تعطيل و غيرتعطيل، در سرد و گرم روزگار، در آبيدر و صلوات آباد و... زير پاي سرنشينان کوچک و بزرگ، مونث و مذکر و همه ي اهل بيت آقا يا خانم مديري هستند تا به نيت و قصد تفرج و هواخوري يا سرسره بازي بي هيچ ترس و واهمه اي از عالم بالا و مافوقان زميني و افکار عمومي؛ آرام و فارغ از هرگونه استرس و ترس از ديده شدن، هوايي عوض کنند و خستگي يک هفته تلاش و کار طاقت فرسا! را به در نمايند؛ صد البته به صورت خانوادگي.
واقعا چه دوره و زمانه اي است. به قول بزرگي، عجب زمانه اي است، جمله ي " اين مکان با دوربين مدار بسته کنترل مي شود" براي برخي موثرتر از جمله ي" عالم محضر خداست، در محضر خدا معصيت نکنيد" شده است!