کردانلاين- ميرزا عبدالرحيم فرزند ملانصرالله، متخلص به وفايي به سال 1223 شمسي (1844 ميلادي) در شهر مهاباد چشم به جهان گشود. از همان کودکي در حجره يکي از مساجد مهاباد به تحصيل علوم ديني مي‌پردازد. ظاهرا وفايي تا اتمام تحصيلاتش در مهاباد مانده و بر رسم پيشينيان و دوستانش به شهر و روستاهاي کردستان براي کسب علم به سفر پرداخته است. وي پس از اتمام تحصيلات در مهاباد مدرسه‌اي بنيان مي‌کند و به آموزش و تعليم کودکان مي‌پردازد. در دوران تحصيلات، بيشتر اوقاتش را با سرودن شعر به سر برده است و در همان دوران جواني شعرهاي وفايي نقل هر محفلي بوده‌اند. آوازه اشعار وفايي به گوش شيخ عبيدالله نهري مي‌رسد؛ شيخ، وفايي را دعوت و با وي ملاقات مي‌کند. وفايي شيفته شخصيت والا و بلند شيخ مي‌شود و شيخ هم از مصاحبت با وفايي لذت مي‌برد و از وي مي‌خواهد که نزد وي بماند و به امور شيخ رسيدگي کند، وفايي هم بدون درنگ مي‌پذيرد. از ويژگي‌هاي شخصيتي وفايي، علاقه‌ بي‌حدش به زيارت خانه خداست و در آن روزگار که مي‌بايست با پاي پياده به سفر طولاني و پر مخاطره حج رفت، وفايي سه بار به حج مي‌رود. وفايي در آخرين سفر زيارت خانه خدا به سال 1281 شمسي در راه برگشت در ريگزارهاي حجاز، جان به جان آفرين تسليم مي‌کند و در همانجا به خاک سپرده مي‌شود. اسلوب و روش شعري وفايي، همان روش نالي و مه‌حوي است با وجود اينکه وفايي هر از گاهي گريزي زده و به شعر هجايي کُردي بازگشته و به آن اسلوب، هنر خود را عرضه داشته ولي حقيقتاٌ نمي‌توان هيچ نوآوري را به وفايي نسبت داد. عدم نوآوري شاعر در اسلوب و روش و مکتب ادبي، دليلي بر ضعف و ناتواني شاعر نيست بلکه بسيارند شاعران به نام و توانايي که مبدع روش نويني نبوده‌اند ولي سرآمد شعراي قبل و بعد خود گرديده‌اند. تجارب عشقي وفايي که به مدد پير و مراد خود، شيخ عبيدالله نهري بدان‌ها واصل گشت؛ انديشه بکر و عميق وفايي را دوچندان با ظرايف و لطايف شعري درآميخته و موجب شده معاني بديعي بيافريند که وي را سرآمد شاعران هم عصر خود گرداند. نکته ديگر که قابل ذکر است اشعار فارسي وفايي است؛ بسياري از اشعار وفايي به زبان فارسي است هر چند که اشعار فارسي وفايي در مقايسه با اشعار کُردي‌اش قابل مقايسه نيست ولي به حق از تسلط وفايي بر ادبيات فارسي و نيز عمق درک و فهم وفايي نسبت به مفاهيم عرفاني حکايت مي‌کند. مناجات‌هاي وفايي به زبان فارسي بسيار جذاب و ستودني است و شامل معاني بديعي است که بيانگر تسلط وي بر زبان و ادبيات فارسي است.