بزرگنمايي:

کرد آنلاین - هفتە نامه سیروان در شماره 966 سال نوزدهم روز شنبه 9 دی در یادداشتی به قلم توفیق رفیعی با عنوان بحران حقوق و اخلاق به مساله عدم پرداخت حقوق پرسنل شهرداری های کردستان و تاثیر آن بر روند این نهادهای عمومی غیردولتی پرداخته است.
در این مطلب آمده است: شهرداری‌های کردستان این روزها با مساله روشن ناتوانی در پرداخت حقوق کارکنان روبرو هستند.
پیداست که درآمد شهرداری‌ها افت کرده و از سوی دیگر، هر شهرداری چند برابر نیروی مورد نیاز خود همکار دارد به مفهوم دیگر اگر همین امروز بیش از نصف نیروهای شاغل در شهرداری‌های کردستان را تعدیل کنند هنوز شهرداری‌ها با نیروی اضافی روبرو هستند.
منطق کارکرد این سازمان عمومی غیر دولتی این است که حداقل بیش از 60 درصد منابع را هزینه عمران شهر و کمتر از40 درصد منابع را صرف پرداخت حقوق و هزینه‌های جاری‌ کند رویایی که هیچ‌گاه در مدیریت شهری کردستان در سال ‌های گذشته تعبیر نشده است.
اعلام 150 میلیارد ریال حقوق معوقه و 10 ماه پرداخت نشدن حقوق کارکنان شهرداری مریوان و پرداخت نشدن چهار ماه حقوق کارکنان شهرداری کانی دینار دلیل قلمی شدن این یادداشت شد اما همه می‌دانیم که دیگر شهرداری‌های کردستان هم، دست‌کمی از شهرداری مریوان ندارند یا اگر به سرنوشت شهرداری مریوان دچار نشده‌اند به ‌کلی امور توسعه‌ای و عمرانی را تعدیل و همه منابع شان را صرف پرداخت حقوق می‌کنند.
سخن صریح شهرداران پیشین و کنونی شهرهای کردستان در اداره شهرداری‌ها چندان تفاوتی با هم ندارد ولی واقعیت آن است که هیچ‌ کدام جسارت به خرج نداده‌اند که این سازمان عمومی را از روند ورشکستگی و به قهقرا رفتن برهانند تا دامن آنها به آنچه که در افکار و افواه عمومی به نان بریدن و اخراج تعبیر می‌شود، آلوده نگردد یا به سخن عوامانه، برای خود دعای شر نخرند.
آشکار است این حجم نیروی حقوق بر و حقوق خور در شهرداری‌ها نفس اداره شهرداری‌ها را بریده است چنانکه روال در دولت هم همین‌گونه بوده است و هست و همه منابع دولت صرف پرداخت حقوق به کارکنانش می‌شود و توسعه کشور ‌معطل منابعی است که دیگر یا نیست یا به‌سختی تولید می‌شود.
منابع درآمد شهرداری‌ها و کمک‌های دولتی نیز بشدت محدود، کم و کمتر از گذشته شده است دست روی دست گذاشتن و حواله کردن این جراحی بغایت سخت و دردآور به آینده، به اداره این نهاد متکی بر درآمدهای مردمی و شهری، نه کمکی نمی‌کند بلکه حجم مشکل و ناتوانی در درمان آن را دو چندان می‌کند.
روشن است نقش شوراها در پیدایش این مشکل بیش از حوزه اجرایی شهرداری است آنها چه خود در افزایش نیروهای شاغل در شهرداری‌ها مستقیم نقش‌آفرین بوده باشند که با آه ‌و افسوس بوده‌اند و چه در مقام نظارت بی‌تفاوت بوده باشند که متاسفانه امین خوبی برای بیت‌المال شهروندان نبوده‌اند در اصل ماجرا تفاوتی ایجاد نمی‌کند، بلکه در هر دو صورت مسئول‌ هستند و عواقب دنیایی و اخروی این کار غیر مسئولانه هم در گذشته و هم در حال و هم در آینده بر گردن آنهاست و بایستی پاسخگو باشند که چرا مسیر زندگی شهروندی را با وبال گردن کردن او بر شهرداری شهر و حقوق عمومی و بیت‌المال تغییر دادند که امروز به نام اخلاق کسی را یارای حل این معضل نیست.
آثار اخلاقی و اجتماعی مدیریت شهری در حل مساله غامض اداری به نام تعدیل نیرو در منطقه ایی که بیکاری بیداد می‌کند، بر شوراها و شهرداری‌ها عیان است و دقیقا مدیریت در اینجاها معنا می‌یابد؛ چه اینکه هیچ‌کس دوست ندارد به بیماری سخت درمانی چون سرطان دچار شود ولی اگر مقدر چنین شد باید درمان کرد و در روند درمان، شاید بارها جسم عزیز خود را به تیغ تیز جراح بسپاریم.
اکنون مدیریت شهری در کردستان ناچار به تصمیم‌گیری است که چون دیگران، باری‌ به ‌هر جهت از منابعی، بودجه برای پرداخت حقوق لشگر حقوق‌ بگیران بکاوند و این مساله را با این مسکن ماه ‌به ‌ماه به آینده حوالت دهند چنانکه تاکنون نیز چنین کرده‌اند.
در این سال‌ها هم دولت و هم شهرداری‌ها و شوراها به نام مصلحت و یا هر نامی دیگر این مساله را بغرنج‌تر کرده‌اند، یا نه، آنها شجاعانه واقعیت را با شهروندان و همکاران در میان بنهند و راهی بینابینی بیابند که هم بتوان شهر و شهرداری را اداره کرد و هم حقوق شاغلین را پرداخت کرد تا بیش از این به بیت‌ المالی که بودجه و اعتبار مالی شهرداری‌ها خوانده می‌شود، لطمه وارد نشود و شهرهای ما هر سال از سال قبل چهره غمناک‌تری به خود نگیرند.